باران که می بارد ...

بغض هم در چشمان من می شکند ...

و قطره های اشک من گم می شود در قطره های باران ...

و این چنین است که

کسی اشکهایم را نمی بیند ...

                                           نبودنت هم زيباست     

           وقتی                                             
                                                                   خيال باز آمدنت                                                                                                                   در سرم پرسه ميزند.                                                                         

من که با نغمه ی پر سوز تو عادت دارم
باز از چشم سیاه تو شفاعت دارم
گرچه لبخند تو دیریست زیادم رفته
من به سرفصل نگاه تو ارادت دارم .

مرا به خانه دلت مهمان کن!
که امن ترین مکان است
برای گریستن.
چرا که حرمتِ گریه را می دانی

عاشقم اهل همین کوچه ی بن بست کناری

که تو از پنجره اش پای به قلب من دیوانه نهادی

تو کجا،کوچه کجا، پنچره ی بازکجا

من کجا ،عشق کجا، طاقت آغاز کجا

تو به لبخند و نگاهی

من دلداده به آهی

بنشستیم، تو در قلب و من خسته به چاهی

گنه از کیست؟

ار آن پنجره باز؟

از آن چشم گنه کار؟

از آن خنده معصوم؟

   بعضی وقتا دلم می خواد                                 دستمُ بذارم زیر چونم
      چشم تو چشم خدا بشم                                    زل بزنم و بهش بگم
          خب که چي مثلا ...

بي تو هرگز نمي شود تكرار،

لذت بوسه هاي پنهاني...

در همان لحظه ها كه مي گفتي،
پاي حرفت هميشه مي ماني...

رفتنت بهانه نمي خواهد

بهـانه های مانـدني  که تمام شود

كافي نيست

در ساحل کنار دریا ایستاده
هوای سرد ,
صدای موج
انتظار انتظار انتظار
... ... به خودت می آیی ,
یادت می آید دیگر نه کسی است که از پشت بغلت کند ,
نه دستی که شانه هایت را بگیرد ,
نه صدائی که قشنگ تر از صدای دریا باشد
این یعنی نبودنت.

وتنها بودن

قـدرت ميخواهد
اين قــدرت راكسي به من داد

که روزی مي گفت  :

تنهايت نمی گذارم!!

يک لحظه سکوت کرد و حرفش را خورد, بغضي نفس و گلوي او را آزرد
...مي خواست که عشق را نمايان نکند، اشک آمد و باز آبرويش را برد

ز مردم دل بکن یاد خدا کن

خدا را وقت تنهایی صدا کن

در آن حالت که اشکت می چکد گرم

غنیمت دان و ما را هم دعا کن

اس ام اس شب قدر

قرآن به جز از وصف علی آیه ندارد

ایمان به جز ازعشق علی پایه ندارد

گفتم بروم سایه لطفش بنشینم

گفتا که علی نور بود سایه ندارد

صفاي اشك                                                                              

                                                                       وفاي غم

غصه نخور ، اي دل بي كسم

گريه نكن گلم ، همه كسم

رسم دنيا بي وفاييه

دلكم

دل من ، بغضتو بشكن

غريبگي نكن با من

ببار مثل ابر بهار

...دل من

اونيكه تو رو شكسته ،

خدا جوابشو مي ده ،

ببار مثل ابر بهار

به وسعت نديدن نگاهت خسته ام

طاقت دوري ندارم

چگونه بشكافم فاصله هاي تمام نشدني جدايي را

چگونه بشكنم ثانيه هاي سنگين دوري را

    هیچ کس تنهائيم را حس نکرد          بركه طوفانيم را حس نکرد

او که سامان غزل هايم از اوست       بی سر و سامانيم را حس نکرد

دوباره شب شد و رفتم به ناکجای خودم

به گریه های صمیمی به انتهای خودم

تمام عاطفه ام را به شعر می سپرم

و ناله می کنم اما فقط برای خودم

خدايا ...        

عاشقان را با غم عشق آشنا كن    

به غم هاي دگر غير از غم عشقت رها كن 

     تو خود گفتي كه در قلب شكسته لانه داري

ببين قلبم شكسته جانا به عهد خود وفا كن  

              يكي بود يكي نبود

                            يه پرنده خسته بود

                                            مثل تنهايي ماه

                                                        تو خودش نشسته بود 

خدايادستم به اسمانت نميرسداماتوكه دستت به زمين ميرسد

بلندم كن....

خدايا...

یکی بود تو قصمون وفا نکرد ...

رفت و پشت سرشم نگاه نکرد ...

یکی بود زندگیشو هوس سوزوند ...

آبروش رفت و دیگه اینجا نموند ...

یکی بود یکی نبود و یک پری ...

یه بغل عاشقی های سرسری ...

کی بود اون که طاقت گریه نداشت ...

عاشق هوس شد و تنهام گذاشت ...

کی بود کی بود اون تو بودی ...

کاشکی از اول نبودی ...

شاید باید می فهمیدم که قلب تو پر از ریاست ...

دوست دارم گفتن تو درست مثل باد هواست

با تو که حرف می زنم ، صدامو صاف می کنم
دارم به زیبایی تو ، باز اعتراف می کنم
با تو که حرف می زنم ، آینده ی من روشنه
دنیام دستای توئه ، که توی دستای منه
ثانیه ها کنار تو ، به مردن عادت می کنن
حتی به راه رفتن ما ، همه حسادت می کنن
وقتی بهم زل می زنی ، دیگه نفس نمی کشم
اونقدر آرومم پیش تو ، می ترسم از آرامشم
ثانیه ها کنار تو ، به مردن عادت می کنن
حتی به راه رفتن ما ، همه حسادت می کنن