منتظر لحظه ای هستم که دستانت را بگیرم در چشمانت خیره شوم

 دوستت دارم را بر لبانم جاری کنم

منتظر لحظه ای هستم که در کنارت بنشینم سر رو شونه هایت بگذارم.

از عشق تو.. از داشتن تو…اشک شوق ریزم

 منتظر لحظه ی مقدس که تو را در اغوش بگیرم بوسه ای از سر عشق به تو تقدیم کنم

 وبا تمام وجود قلبم و عشقم را به تو هدیه کنم

اری من تورا دوست دارم وعاشقانه تو را می ستایم

اذان جمکران شوری به پا کرد          دلم را از غم عالم جدا کرد

صبا را گشته بودم محرم راز         مرا با رمز غیبت اشنا کرد

در تمنای نگاهت بی قرارم تا بیایی    من ظهور لحظه ها را می شمارم تا بیایی
خاک لایق نیست تا به رویش پا گذاری     در مسیرت جان فشانم گل بکارم تا بیایی

میدانی چند روز است

که جای نگاه هایت در آلبوم قلبم خالیست؟

این روزها تنها نسیم است

که جرئت میکند بوی خاطراتت را برایم بیاورد

بگذار برایت از قاصدک ها بگویم...

آنها که بی رحمانه ، سیاهه هایی از تو برایم می سرایند

تا وسعت دلتنگی ام حتی ثانیه ها را کبود کند

ولی من به این سرمشق عاشقی عادت دارم که :

انتظار شیرین است...مخصوصا برای تو

خداوندا

هدايتم كن

تا به اين باور برسم

كه جواب برخي از دعا هايم

صبر و انتظار است

اینجوری نگام نکن دردو تو چشام نکن
اینجوری نگام نکن با نگات صدام نکن
اینطوری نزن به شیشه دلم میشکنه
یا اگه میشکنیش تو اینطوری رهام نکن
اینجوری نگام نکن با نگات صدام نکن
اینجوری نگام نکن دردو تو چشام نکن

بیا آخرین شاهکارت را بیبین
مجسمه ای با چشمانی باز خیره به دور دست
شاید شرق شاید غرب مبهوت یک شکست،
مغلوب یک اتفاق مصلوب یک عشق،
مفعول یک تاوان خرده هایش را باد دارد می برد

یک نفر در همین نزدیکی ها چیزی
به وسعت یک زندگی برایت جا گذاشته است …
خیالت راحت باشد آرام چشم هایت را ببند
یک نفر برای همه نگرانی هایت بیدار است
یک نفر که از همه زیبایی های دنیا
تنها تو را باور دارد …

ما عاشق هم بودیم حسی که یه عادت نیست
از من که گذشت امااین رسم رفاقت نیست
اینکه من و از قلبت بی واهمه میگیری
اینکه من و می بازی دنبال کسی میری
وقتی همه ی دنیات تنهایی و غربت بود
وقتی همه جا با تواحساس یه وحشت بود

ماه من غصه چرا؟
آسمان را بنگر که هنوز بعد صد ها شب و روز
مثل آن روز نخستگرم و آبی پر از مهر به ما می خندد
یا زمینی را که دلش از سردی شب های خزان
نه شکست و نه گرفت
بلکه از عاطفه لبریز شد ونفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار دشتی از یاس سپید زیر پاهامان ریخت
تا بگوید که هنوز پر از امنیت و احساس خداست

عاشق تو بودن برام افتخاره اگه تو نباشی دلم بی قراره
دلم بی قراره واسه با تو بودن می خوام که دستات و بگیرم دوباره
ستاره ی من شو تو شبای سردم  نیستی که ببینی چقدر پر دردم
کجایی عزیزم دنبالت بگردم

از تو و فاصله با تو، از تو و حضوری دلتنگ
تنها مونده بغضی سنگین، که تو سینه می زنه چنگ
این غم پنهونی من تو ندونستی چه تلخه
این تو خود شکستن من تو ندونستی چه سخته
کاشکی بودی تا ببینی لحظه هام بی تو می میرن
واسه ی با تو نبودن انتقام از من می گیرن

بگین بباره بارون ، دلم هواشو کرده
بگین تموم شدم من ، بگین که برنگرده
بهش بگین شکستم ، بهش بگین بُریدم
برهنه زیر بارون ، خرابُ درب و داغون
از آدما فراری ، از عاشقا گریزون
بهش بگین شکستم ، بهش بگین بُریدم

سکوت کن نازنین سکوت کن

فریادت را چنین جماعت منگ جز به سکوت بر نخواهند تافت

آغوشت را فروگیر مهربانبازوانت را فروگیر

نوازشی نکرده دستانت را قطع می‌کنند

تا نوازشی نکنی

خداوندا

خداوندا تو میدانی که من دلواپس فردای خود هستم

مبادا گم کنم راه قشنگ آرزوها را

مبادا گم کنم اهداف زیبا را

مبادا جا بمانم از قطار موهبتهایت

مرا تنها تو نگذاری

که من تنهاترین تنهام؛ انسانم

سرخ میشوی وقتی میشنوی دوستت دارم

زرد میشوم وقتی میشنوم دوستش داری

چهارشنبه سوری راه انداخته ایم ...!

سرخی تو از من... زردی من از تو

همیشه من میسوزم و

همیشه تو می پری

اینجا زمین است...رسم آدمهایش عجیب است
   

اینجا  گم که میشوی به جای اینکه دنبالت بگردند فراموشت میکنند...

خداحافظ همین حالا، همین حالا که من تنهام

خداحافظ به شرطی که بفهمی تر شده چشمام

خداحافظ کمی غمگین، به یاد اون همه تردید

به یاد آسمونی که منو از چشم تو میدید

اگه گفتم خداحافظ نه اینکه رفتنت ساده اس

نه اینکه میشه باور کرد دوباره آخر جاده اس

خداحافظ واسه اینکه نبندی دل به رؤیا ها

بدونی بی تو و با تو، همینه رسم این دنیا

ترکم مکن ای عشق من بی همزبانم، تنها تویی آرام جانم

خدای من!! اگر قلبی داشتم نفرتم را بر یخ می نوشتم و منتظر طلوع خورشید می شدم…

با اشک هایم گل های رز را آب می دادم تا درد خارها و بوسه ی گلبرگهـایشان را احساس کنم

حالا که رفته اي
دلم براي توبیشتر از خودم مي سوزد
فکر مي کنی
کسي به انـدازه ي  من
دوستت خواهد داشت ...!؟

سبد قلبم را پر خواهم کرد از عطر تنت،

تا که یادم باشد روزی اینجا بودی…

نزدیک تر از من به خودم…!

نمی دانم ،

چرا امروز واژه هایم خیس شده اند مثل آسمانی کهمی بارد....

و اینک باران ،

بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند و چشمانم را نوازش می دهد ،

تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم

تو دریایی و من موجی اسیرم                                                                                                      

که می خواهم در آغوشت بمیرم                                                                                                  

                                                                                                 بیا دریای من آغوش بر کش

                                                                                                      نمی خواهم جدا از تو بمیرم

هنوز صدای قدم هایت را پشت سرم می شنوم که همچون غریبه ای مرا بی تفاوت دنبال می کنی

ومن این چنین پیش خود می پندارم که هنوز…

با گام هایت مسیرمرا دنبال می کنی ولی افسوس …

مرگ بر دوراهی ها ، لعنت بر هرچه بیراهه است

آری به اولین دوراهی که رسیدیم دیگر صدای قدم هایت نیامدتو رفته بودی

همه گفتند که تو عابری بیش نبودی …

میگن دلت گرفته بیا یه بار دیگه همه دنیام و بسوزون
میگن دلت گرفته بیا غمات و با گرمی خنده هام بپوشون
میگن جونم و می خوای تو که دارو ندارم و گرفتی خب اینم روش
میگن شدم اسیرت تو رو خدا اسیرت و یه وقت نکن فراموش

چرا هر شب تورو دارم؟ بدون اینکه حتی یک نفس از من جدا باشی

چرا تو جاده گم می شم؟ بدون اینکه حتی یک نفس پیدا شی

چرا از بی تو می ترسم؟ همش دستات و می گیرم

تو ماه و بردی از شب هام: من از بی ماه، می میرم

تو مال من بودی ولی ازم گرفتن           گفتی دوستم نداری برو از سرنوشتم

یادم نمیره دستات رو شونه های من بود          امـا حـالا کجايي! جدايي قسمـت ام شد

عاشقانه ترین نگاهم را روی قایقی از باد نشاندمو پارو زنان سوی تو فرستارم

وقتی به  ساحل نگاه تو رسیدتو چشمانت را بستی و قایقم غرق شد

برای اشکی که هیچگاه جرئت هق هق شدن نداشت
برای اشکی که خشک شد اما رفتنت را باور نداشت
برای تمام لحظات گذشته و آینده ام
برای آنچیزی که آنرا خوب یا بد نامیده ام

ترکم مکن ای عشق من بی همزبانم      تنها تو یی ای نازنین آرام جانم

اینجا کسی در دلش رویا ندارددل را سپردن تا ابد معنا ندارد

سر در گریبانم کسی هم درد من نیستاز عشق جز آلودگی چیزی ندیدم

از فصل های دوستی من دل بریدماین زندگی دیگر سرو سامان ندارد

دیگر به عشق من کسی ایمان ندارد  

دیگر نمی داند که را باید صدا زداین قلب را تا کی به طوفان بلا زد

من باغبان فصل های انتظارمتو خوب می دانی من اینجا بی قرارم

هرچی میگی و تحمل می کنم دستام و به سوی تو پل می کنم

شده خط به خط شعرم پر آه من دیگه تموم شدم شدم تباه

دنیا برام همین دو روز بود دیگه من تنها می مونم

کجا می بریم خدایا؟

این و اصلا نمی دونم! 

عشق ماندگار نیست… ولی ماندگار عشق است

دوستت دارم

به گوشت می رسه روزی که بعد از تو چی شد حالم

چه جوری گریه می کردم که از تو دست بردارم

نشد گریه کنم پیشت نخواستم بد شه رفتارم

نمی خواستم بفهمی تو که من طاقت نمی یارم

دلم واسه خودم می سوخت برای قلب درگیرم

یه روز تو خنده هات گفتی تو می مونی و من میرم

چشم های بسته ی تورو، با بوسه بازش می کنم

قلب شکسته ی تورو، خودم نوازش می کنم

نمی زارم تنگ غروب، دلت بگیره از کسی

تا وقتی من کنارتم، به هر چی می خوای می رسی

خودم بغل می گیرمت، پر می شم از عطر تنت

کاشکی تو هم بفهمی که، می میرم از نبودنت

خودم به جای تو شب ها، بهونه هات و می شمرم

جای تو گریه می کنم، جای تو غصه می خورم

تو حس عاشق شدنی حس رسیدن به اوج

مث رهایی از قفس یا ساحل امن یه موج

آرامش نگاه تو، من و به بند می کشه

بذار دل تنهای من دوباره عاشقت بشه

آسون وداع کردم باهات با این که می‌مردم برات
كاشكي نمیذاشتم بری کاشکی می‌افتادم به پات

خواستم بگم ترکم نکن پیشم بمون ای نازنین
شرح پریشونیم‌و تو چشمای بارونيم ببین

امروز هم گذشت یه روز دیگه از روزهای  بي تو بودن

هنوز از این روزهای وحشتناک باقی مونده …

تنهای تنها میون این همه آدم سخته دلم میگیره وقتی بهش فکر میکنم

وقتي نگاه می کنم وتا فرسنگها کسی را پشت و پناهم نمی بینم

خسته شدم از این همه لبخند زورکی از این همه بهونه الکی

ای کاش یه ذره فقط یه ذره شهامت داشتم اونوقت واسه پنهون کردن  بغض تو گلوم

سرفه نمی کردم ونمی گفتم مثل اینکه سرما خوردم

اونوقت دیگه بهونه  اشكام رفتن پشه تو چشمم نبود

خسته ام از جواب دادن های  دروغکی از اینکه به دروغ بخندمو اعلام رضایت بکنم

 تا کسی نفهمه روزگارم عالیه برای سوختن برای نابودی

من به اینا کار ندارم دلم واسه تو تنگ شده

از تو دلگیرم که نیستی کنارم . من دارم می‌میرم تو کجایی من باز بی قرارم

میدونی جز تو کسی رو ندارم. باورم نمیشه اینقدر آسون رفتی از کنارم

سراب رد پای تو کجای جاده پیدا شد

کجا دستاتو گم کردم که پایان من اینجا شد

کجای قصه خوابیدی که من تو گریه بیدارم

که هر شب حرم دستاتو به آغوشم بدهکارم

معناي دوم عشق

            قرار بود بمونی کنار غرورم                                                                                                                                        نگو قسمت اینه نگو از تو دورم         

      قرار بود بیای توی بی کسی هام                                                                                                                 یه کاری کنی واسه دلواپسی هام

چقدر بغض کردم کنارم                  هزار بار دلم خواست بمونم نبودی  

نبودی ببینی چقدر سوت و چقدر بی قرارم چقدر بی عبورم              

خودت نیستی اما غمت میخندم به بغضی که توی گلومه

دیگه هیچ امیدی به برگشتنت اینو من نمیگم خم جاده میگه        

شقیقت سفیده داری پیر         چقدر آینه حرفاشو ساده میگه      

نه التماس می‌کنم

نه خیره خیره نگاهت

فقط آه می‌کشم و سکوت میکنم

همین آه برای تمام زندگی‌ ات کافیست

من از اسمان بی انتها زیباترین ستاره را خواهم چید

و ان را با رشته ای از عشق بر گردن خواهم اویخت

تا همیشه نشانی از تو داشته باشم

من از میان تمام گلهای دنیا

شاخه ای از گل شقایق را به تو خواهم داد

تا احساسم را بدون سختی گفته باشم

حواسم هست

که خیلی وقت است

نگاهت به تنهاییم نیست

خودت را آزار می دهی یا مرا!؟ 

یک جفت چشم سیاه

یک جفت چشم آسمانی

یک جفت چشم سبز

خیلی ها برای اینها شعر مینویسند

اما تو

صاحب آن چشم های قهوه ای ساده هستی

که شعرت را

تنها من میدا